Nie tylko wystająca część!

Zacznijmy dzisiaj od historyjki, opowiedzianej lata temu przez węgierską poliglotkę Kato Lomb w jej świetnej i (moim zdaniem) nie starzejącej się książce „Jak uczę się języków obcych” (czy ona w ogóle została kiedyś wydana po polsku?).

Otóż pewien cłopczyk dostał na urodziny trzy zabawki, i zażyczył sobie, żeby każda wisiała na ścianie na osobnym gwoździu. – To niemożliwe, – powiedziała mama, – właściciel mieszkania nie pozwoli nam wbić w ścianę tyle gwoździ. – Ale mamo, po co wbijać gwoździe w ścianę? Przecież będę korzystał tylko z tej części gwoździa, która wystaje na zewnątrz!

Osoba, która ma zamiar korzystać z obcego języka jedynie biernie, i tym argumentuje swoją niechęć do wystarczającego zanurzenia się w nowym języku, jest – według Kato Lomb – podobna do tego chłopczyka. Zgadzam się z takim zdaniem całkowicie. 

Na znajomość języka składają się 4 elementy:

• czytanie
• słuchanie
• mówienie
• pisanie

Jakiekolwiek z tych czterech wybierzemy jako swoją "wystającą część gwoździa", pozostałe i tak warto poćwiczyć – jako wsparcie tego, na czym nam rzeczywiście zależy. Na przykład, jeśli dla kogoś ważną jest tylko mowa ustna, to czytanie i pisanie jaknajbardziej pomaga w uczeniu się struktury zdania, w rozszerzaniu i utrwaleniu słownictwa. I na odwrót: znajomość "melodii" języka pomaga w czytaniu i pisaniu.

A więc umiejętność pisania tak czy inaczej przyda się wszystkim. Tym bardziej, że na wcześniejszych poziomach znajomości języka (np. A1 czy А2, jakkolwiek niedoskonała jest ta klasyfikacja), ustny dialog z native speakerem może być bardzo trudny, a nawet zniechęcający (aha, spróbowałbym zaraz porozmawiać po turecku z Turkiem :) Tak że na początku mówimy w nowym języku głównie do siebie, do swoich uczących się języka przyjaciół, ewentualnie też do nauczyciela.

W „prawdziwym życiu” znacznie łatwiej jest zacząć od pisania. Komentowanie blogów, dyskusje na interesujących nas obcojęzycznych forach, w sieciach społecznościowych, prywatne czaty i mailowa korespondencja z osobami, dla których nasz nowy język jest ojczystym – to naprawdę bardzo szybka droga do sukcesu. Nie musimy się martwić o akcent, możemy czytać i pisać w dostosowanym do swoich potrzeb tempie (niech nawet na początku to będzie jedno zdanie na 3 minuty :) A poza tym, zanim wciśniemy „Enter”, możemy sprawdzić w Google, czy rzeczywiście to albo owo słówko lub zwrót zwykle zachowuje się w taki sposób jak myśmy sobie wymyślili.

Pozostają nam tylko 2 pytania:

- gdzie w internecie poznać chętnych do rozmów native speakerów?

- w przypadku rosyjskiego (oraz niektórych innych języków) – co robić z cyrylicą?

Odpowiedzi wkrótce się ukażą. A na razie przypominam, że ćwiczyć języki możecie nawet tutaj – zostawiając komentarze po rosyjsku :)

Posted in: pisanie, teoria